dinsdag 26 februari 2013

Alles horen

Er zijn mensen die ALLES zien. Ik bedoel, ik zie in zekere mate ook veel, ik zie bijvoorbeeld dat iemand een nieuwe bril heeft als die 3 vijzen anders is dan de vorige. Ik zie dat iemands haar 1 tint donkerder gekleurd is. Maar, ik heb een bril, en ook met bril haal ik nog geen 10/10, zelfs geen 9/10. Dus ik zie niet ALLES. Ik heb nochtans de ik-zie-alles-genen. Mijn mams ziet ALLES. Als mijn bril enkele vegen heeft op de glazen, zie (ik kan dus wel zien) ik ze naar mijn glazen staren. Als de naad van mijn broek scheef zit, trekt ze hem meteen recht. Als we met de auto ergens naartoe rijden, kan ze het verkeersbord van 10km verder lezen (oke, dit is lichtelijk overdreven). 

Nu heb ik bij mezelf iets anders ontdekt: ik hoor ALLES. Als ik iets moet horen - toegegeven - hoor ik het niet, maar voor alle onnuttige geluiden ter wereld: kijk naar mij, want ik heb het gehoord. 
Zo hoor ik dat mijn huisgenoot weer eens een vrouwtje heeft uitgenodigd, ook al liggen ze niet in de kamer naast mij (of wel, en dan met 3, maar dat is weer een ander verhaal). Zo hoor ik alle 104869494030 keren dat hij zijn keel schraapt in een minuut. Als ik in de cinema zit, hoor ik in mijn linkeroor de héle tijd het kraken van de chips en popcorn, waardoor ik me nog onmogelijk op de film kan concentreren. Als ik iemand dit vertel, wordt er honend gelachen, ik moet een vermoeiend leven leiden (of lijden), zo gefixeerd op die geluiden. Maar ik kan er niets aan doen, de nevengeluiden klinken altijd 1000x luider dan het geluid waar ik me eigenlijk op zou moeten concentreren. En geloof me, dat is echt vermoeiend. 

Ik hoop dat het in ieder geval nooit zo ver zal komen: Man shot dead for eating popcorn too loudly during Black Swan

Tot de volgende, niet luide, post! 

zondag 24 februari 2013

En we zijn halfweg



We zijn halfweg, mijn eerste semester in Berlijn zit er op. Het is nog wachten op mijn laatste punt, dat weet ik wanneer zal komen en dan heb ik écht vakantie tot - oh ja - 7 april, wanneer het 2de semester start. 

Zo langzaamaan begint mijn vriendenkring serieus uit te dunnen en ik vermoed dat ik volgende week wel 2/3 van mijn maatjes heb uitgezwaaid - met zakdoek uiteraard. 
Afscheidskaartjes mét uil 


Toch ga ik - Piet's style - even op een rijtje zetten wat ik de voorbije maanden heb geleerd: 

  • Eerst en vooral: dat Duitsers GEEN zakdoeken gebruiken. Iedereen die mij kent, weet dat ik een grondige hekel heb aan alle geluiden die zich in de mond en in de neus afspelen. De neus optrekken staat toch wel met stip op 1 in de categorie 'wat ik niet leuk vind aan Duitsland'
  • Dat vriendelijkheid blijkbaar geen belangrijk kenmerk is als je in de bediening wil staan. Maar dat houdt de Duitsers niet weg, de enige commentaar die ze over een onvriendelijke ober kwijt willen is: "ja, het kon vriendelijker", om er de volgende dag weer terug te staan. 
  • Dat ik hier niet enkel bekend sta als gek (enkel bij diegene die me té goed kennen) - zoals in België -, maar dat sommigen mij ook een "lieve" vinden, wie had dat gedacht?
  • Dat mijn grote mond niet in alle situaties de beste resultaten oplevert: in sommige situaties - waar ik het totaaal niet mee eens ben - houd ik heden ten dage gewoon mijn mond.
  • Samenvallend met het vorige: dat ik best wel maatjes kan zijn met mensen die helemaal anders denken, dat men er zelfs heel veel uit kan leren. 
  • Dat het aller, allerleukste aan Berlijn is dat iedereen mag zijn wie hij is: niemand is raar in Berlijn, niemand wordt aangestaard. Niet dat ik in België vaak voer ben voor staarders, maar de middelbare schoolroddels - OMG, die heeft deze week al 3x een andere kleur panty aangehad - zijn toch nog niet vergeten. 
Om af te sluiten nog enkele leuke weetjes - gespekt door mijn vermogen tot generalisatie - over jullie medewereldburgers:
  • Nadat ik met alle kracht heb geprobeerd de vooroordelen over Amerikanen opzij te schuiven, moet ik het helaas toch zeggen: ze stonden niet vooraan in de rij toen aan alle landen van de wereld het gezond verstand en de intelligentie werd gegeven. Daarentegen waren ze er als de kippen bij toen het conservatisme en de vooroordelen werden uitgedeeld - en, het spijt me om het aan te halen, de oorlogszucht.
  • Polen krijgen van mij een pluim voor vriendelijkheid en ijverheid: ze zijn stuk voor stuk de hardst werkende studenten die ik ken en ze buigen voor het altaar in een kerk. 
  • Geheel in overeenstemming met mijn ervaring blijken ook Engelsen gastvrij te zijn in andermans land: zij hebben - van alle hier getroffen personen - het vaakst een glimlach op hun gezicht. Nota: ik moet toegeven dat ik het hier over het vrouwelijke deel van de bevolking heb, met het mannelijke deel zijn andere ervaringen van toepassing. 
  • Spanjaarden komen - traditioneel - écht overal te laat (behalve voor het sporadische verrassingsfeestje).
  • Russen zien er vaak écht Russisch uit en de - in sexy outfit achter een gitaar staande - kitscherige foto's mogen bij mij worden opgevraagd.
  • Franssprekende Zwitsers en Fransozen spreken immer graag Frans dus en elke andere taal is dus per definitie minderwaardig
  • Tot slot nog enkele trefwoorden over de minder vertegenwoordigde nationaliteiten: Noren zijn kritisch en slim, Japanners troepen samen, enzovoort enzovoort 
Ik hoop dat jullie dit alles met een flinke korrel zout nemen en mijn liefste vrienden: Auf Wiedersehen 

zaterdag 9 februari 2013

Over luxe en jaloezie gesproken

Een betrekkelijk groot deel van mijn - adolescente en volwassen (liever jongvolwassen) - leven heb ik mijn jaloezie voor het leven van anderen verborgen onder een gordijn van cynisme en kritiek. Enkele reisjes per jaar naar verre en exotische bestemmingen? Rijke mensen, en die kennen niets van het leven. En van geld.
Ik bedoel, als alles je in de schoot wordt geworpen, hoe kan je dan ook maar iets leren? Een vakantie aan de Chinese muur of op safari in Botswana is echt niet meer waardevol dan zandkastelen bouwen aan de Belgische kust (niet dat ik mijn vakanties daar heb doorgebracht, maar ik kan moeilijk zeggen dat ik na een verblijf van enkele maanden op deze aardbol al op het vliegtuig zat naar Zuid-Afrika). 
Na de reisjes komt het studeren in elke uithoek van de wereld. Elk semester in een ander land. Ik vond het verwend en pretentieus. 
Tot ik besefte hoe pretentieus het is om neer te kijken op mensen die alle kansen die ze krijgen, met beide handen grijpen. 
Hoe pretentieus het is om kritiek te hebben op "rijke" mensen, terwijl je zelf een jaar op ouders kosten in Berlijn verblijft, waar je met veel plezier de Erasmusbeurs in ontvangst neemt en opsoupeert. Want laten we eerlijk zijn, ook dat is niet "eerlijk". Ook ik krijg kansen die anderen niet krijgen. Ook op mij zullen mensen neerkijken. Ik ben immers een jaar op Erasmus, wat door veel mensen toch wordt bekeken als een tijd vol pret en plezier op kosten van Europa, zonder ook maar enige moeite te moeten doen voor de universiteit (in mijn geval dus volkomen onterecht, al moet ik toegeven dat het semester er in Gent wel een stuk zwaarder uitzag). Ik besef maar al te goed dat, hoewel Erasmus niet enkel meer is weggelegd voor de echte "elite", het nog steeds een "middenklasse" (als dit woord politiek correct is) fenomeen is. 
Dus in plaats van altijd kritiek op een ander te hebben, is het misschien tijd voor een beetje meer zelfkritiek. Dat noemt men toch altijd de 1ste stap van verandering, niet? Verander de wereld, begin bij jezelf?