Belofte maakt schuld

Nadat ik de – overigens onterechte – reactie kreeg dat het lijkt alsof ik hier alleen maar drink, besloot ik jullie op enkele –niet alcoholgerelateerde – anekdotes te trakteren.

Sommigen onder jullie vroegen me of mijn nies ook in Berlijn op hilariteit is onthaald, en ik heb jullie toen moeten teleurstellen. Ik stel mijn mening bij: ja, ik word nog steeds uitgelachen, uitgekafferd en voor het vuil van de straat beledigd. Nee, mopje, maar er wordt gelachen, op zijn Duits. En Duitsers schaterlachen niet. Of misschien wel, maar dan buiten de universiteit. De luidste lach kwam van mijn professor (en dat ben ik ondertussen al wel gewoon – bedankt Marc Spoelders) en die is Amerikaans. Om maar een voorbeeld te geven. 

Ik dwaal weer af en zo interessant is mijn nies nu ook weer niet, wat er me aan doet denken dat er onder de buitenlanders heel wat grapjassen zitten. Om een klassieker te noemen: “hebben jullie al een regering?”. Jaja, al enige tijd zelfs, en we hadden er nog wel een paar op overschot om het land draaiende te houden. Een andere (vooral geliefd bij Fransen): “Ah, jij komt van Vlaanderen, dus jij HAAT Franstaligen?”, wie mij kent, kan beamen dat Frans nu niet meteen mijn sterkste taal is (dankzij middelbare schoolttrauma’s, gelieve mij hier niet aan te herinneren), maar om nu te zeggen dat ik iedereen die het wel kan, HAAT, is misschien wat overdreven. Ik probeer dan maar uit te leggen dat het vooral een politiek probleem is – hierbij verdring ik de uitslagen van de laatste verkiezingen.

Deze moppen zijn natuurlijk enkel van toepassing als men daadwerkelijk weet dat België een land is, en geen provincie in Duitsland, zoals men in Amerika blijkbaar – en meer dan eens – denkt. U merkt het, we doen het – België dan – echt bijzonder goed in het buitenland, populair landje me dunkt.

Om terug te komen – of  beter gezegd: om er eindelijk eens toe te komen – op talen: mijn hoofd is sinds enkele dagen (laten we zeggen een dikke week) een werkelijke talenchaos. Ik.kan.geen.zinnen.meer.vormen. Niet in het Duits, niet in het Engels, niet in het Frans (in hoeverre ik dat ooit kon) en jammer maar helaas, ook niet meer in het Nederlands (maar begin niet te vroeg met juichen, uw spellings-incorrecte-facebookstatussen zijn nog steeds niet veilig voor mijn kritisch oog). Woorden in alle talen schieten door mijn hoofd als ik een zin probeer te vormen. Zo heb ik al meermaals geantwoord met ‘oui’ terwijl men in het Duits – net als in het Nederlands – gewoon ‘ja’ zegt. Of ik begin Duits-Nederlands vertalingen te maken en zinnen te construeren die ik normaal niet zou zeggen: ‘ik heb een kaartje bekomen’, ‘we kunnen elkaar daar treffen’. Ook heb ik op Nederlandse vragen in het Duits geantwoord en mensen gevraagd: “was machtst du ce soir?”. Het kan alleen maar beter worden. Hoop ik.

Of ik al meer Duitse vrienden heb gemaakt in de les? Vrienden misschien nog niet echt, maar er wordt al tegen mij gesproken, dus we maken progressie. We moeten ook groepswerken maken, dus deze gebrekkig-Duits-sprekende-Belg kan niet langer worden genegeerd!

En de foto’s van mijn kot komen, ze komen echt! Ik gok op morgen, of een van de dagen daarna. Echt waar. Maar een kleine teaser kan ik jullie al wel geven: 

Wie niet kan wachten om meer over mij te weten (ooh) kan terecht op facebook, er zijn nieuwe foto’s. Voor de Skype-fans: momenteel heb ik nog ‘crappy’-internet-op-een-stick. Vanaf 2 november is het zover: dan kunnen jullie me naar hartelust bestoken met Skypetelefoontjes. 

Berlin tut gut

Liebe Freunden,

Ik weet het. Shame on me. Shame on me. Na mijn wanhopige smeekbedes om mijn blog AUB te volgen, laat ik wekenlang niets van mij horen. Een schande, vergeef me. Ik maak het goed. Elke dag een blog. Nee, ik ga geen loze beloftes maken. Maar toch regelmatig een blog, ik beloof het. En belofte maakt schuld.

De opmerkzame facebookers (op dat medium ben ik nog wel in leven) hebben natuurlijk al lang gezien (ahum, gehoord, er zijn – inderdaad – nog geen foto’s verschenen) dat ik EINDELIJK een kot heb gevonden. Voor zij die mijn adres nog niet hebben bekomen, ik zal jullie uit jullie lijden verlossen:

Elise De Mets

(c/o Hoppe) (mijn naam staat tegenwoordig op de brievenbus, maar de postbode zal mijn naam nog wel niet kennen vrees ik)

Frankfurter Allee 96

10247 Berlin

Ik verwacht een lading post, dus stel me niet teleur!

Jullie willen vast wel weten hoe het met me gaat (of niet, maar dan stel ik voor om andere internetoorden op te zoeken). Ik kan jullie verzekeren: super! Berlijn heeft me – buiten zijn/ haar (??) rampzalige woningtekort – nog niet teleurgesteld.

1. Berlijnse straten 2. Berlijnse nachten
3. Vegetarisch eten in Berlijn = top 4. Cultureel doen in het Pergamonmuseum

1. Einstein, geen domme kerel 2. Dansen op het Museumsinsel
 3. We hate WG-gesucht 4. Laetitie die Mauerpark tekent

We zullen beginnen van vooraf aan. Am Anfang heb ik voor de volle 4 weken een cursus Duits gevolgd. Mijn Duits ging van bijna onbestaande naar basisniveau, vooruitgang is altijd goed, me dunkt. Ik ben heden ten dage de trotse bezitter van een ‘Leistungsnachweis’ voor Deutsch als Fremdsprache B1.1., “afgestudeerd” met grootste onderscheiding (1,0), goed voor 7 studiepunten (die mijn teergeliefde Universiteit Gent uiteraard niet erkend, bedankt daarvoor). 

1. Lekker Mexicaans eten 2. Cocktails voor 4 euro are the best!
3 + 4 Koffietje na de les 

1. 3de verblijfplaats bij Kim en Pauline (waarvoor dank) 2. Uilenkoekjes
bakken voor de klasgenoten 3. Een Kneipe met Eulen in de naam? Kan niet slecht zijn
4. Spreekt voor zich... 

Wat ik tijdens die 4 weken nog heb gedaan? Oh oh verrassing, een woning gezocht (en gevonden), ‘soms’ eens het Berlijnse nachtleven ontdekt (ik ben hier dan ook niet om thuis te zitten), mijn ouders ontvangen en veel veel meer.

1. Clubben 2. In een Trabantje rijden 3. 'Den Duits' woont hier blijkbaar ook
4. Mauerpark 

1. Voor de 3de keer sushi eten 2. AUB flink pissen
3. Naar het theater gaan 4. Sehr schone Show!

Morgen (dinsdag) begint het echt, dan zal ik het uiterste van mijn Duits concentratievermogen moeten vergen, zal ik mijn beste beentje moeten voorzetten en zal ik – hopelijk – Duitse vriendjes maken. Ik kijk er al naar uit. Oke, ik moet toegeven dat ik het vooral ont-zettend spannend vind. 

1. Een geweldige (en verrassende) laatste avond met mijn klasgenootjes
2. Tweede worden in een bierwedstrijd (al was mijn aandeel pover) 

Mijn excuses voor de picture-overload. Heb mijn best gedaan om het te beperken. En dan nog, vele vele geweldige momenten zijn niet eens op beeld vastgelegd, die ga ik moeten onthouden, zonder veel moeite. 

In mijn volgende blogpostje toon ik jullie mijn appartement. En proficiat, om het tot het einde uit te houden, het was lang. 

Liebe Grüße, 

Elise