maandag 26 november 2012

Ze is van spek

Berlijn begint – letterlijk – op mijn heupen te werken. Talrijke etentjes beginnen ervoor te zorgen dat de kilo's er langzaam maar zeker aanvliegen. En op koude en mistige dagen neem ik nog altijd liever de ubahn om die schamelijke 6,0 km naar de uni af te leggen dan mijn tenen te laten sterven op de fiets (hallo dramaqueen).

Mooi Volkspark Friedrichshain


Maar, lieve vrienden, ik ben er klaar mee. Ik heb mijn sportkleding uit het verre hoekje in mijn ladekast opgerakeld, heb mijn running-ipod opgeladen en heb google maps geraadpleegd om een mooie route te vinden. Na een schuchtere poging van 5 km verleden week, slaagde ik er gisteren toch in om 10km te lopen. Het deed goed. Ik moet toegeven dat ik mijn benen vandaag serieus voel, maar dat stelt me enkel maar tevreden.

Klaar om te vetrekken! 
Nadeel: ook gisterenavond 'moest' ik op restaurant. Voordeel: het was Grieks. We bestelden met z'n vijven 3 grote schotels en 1 kleine en omwille van het feit dat ik nog steeds een vegetariër ben, kon ik mijn buikje volstoppen met Griekse salade, gegrilde aubergines, olijven, gevulde pepers en – omdat een mens toch iets van koolhydraten nodig heeft – broodjes met gesmolten feta. Het was heerlijk en ik voelde me toch wel een beetje gezond, op de gratis Ouzo en Baileys na dan.

Wie ook een beetje motivatie nodig heeft om in deze donkere tijd te gaan sporten, zijn hier de foto's:
Blije sportster





Fernsehturm bij valavond
Volkspark Friedrichshain 
Mijn - nog niet - vermoeide voeten




Jullie zien het, alles komt goed. Nu alleen nog proberen die Weinachtsmarkten met overheerlijke Glühwein te ontwijken... 




dinsdag 6 november 2012

The security of old habits with the excitement of change

The security of old habits with the excitement of change”, zo staat te lezen in 1 van de vele artikels die ik moet lezen voor de vakken 'Perspektieven der Internationalisierung im Hochschulwesen” en “Internationale Bildung und Identität von Studierenden”.

Het klopt. Anthony Ogden heeft gelijk. En ik zal jullie eens vertellen waarom. Morgen ben ik twee maanden in Berlijn. Twee – ik zal eerlijk zijn – geweldige maanden. Twee maanden waarin ik zeer weinig heimwee heb gehad. Maar soms komt het. Dan is het opeens daar. Het is geen allesoverheersend gevoel en het bevat – gelukkig – ook geen verlangen om terug te keren. Maar het is er. Het is eerder een altijd aanwezig nostalgisch gevoel. Hoe ontzettend leuk, leerrijk en uitdagend het is om bijna elke dag nieuwe mensen te leren kennen, soms heeft een mens iemand nodig die je al langer kent. Die weet wie ik ben. Die meteen – ook al is dat soms heel moeilijk – weet wanneer ik een mop maak. Die weet wanneer ik – 65% van de tijd dus – ironisch ben. Waarbij ik zonder blikken of blozen een paard na kan doen, scenes uit Het Eiland tegen kan citeren of kaaskroketten mee kan delen.

Hoe hard ik sommige mensen ook mis, ik ben blij dat ik hier ben. Een jaar langer Universiteit Gent kon er niet meer bij. Ik ben blij om in een nieuwe omgeving te zijn beland, nieuwe proffen te ontmoeten en nieuwe vakken te volgen. Ik weet terug waarom ik meer dan drie jaar geleden – heel impulsief – voor pedagogische wetenschappen koos. Na de les moet ik mezelf tegenhouden om niet meteen de artikels voor volgende les te lezen en ik kijk al uit naar het moment dat ik tijd vind om de niet-verplichte artikels te lezen. Ik heb mijn motivatie terug gevonden die ik vorig jaar compleet verloren had.

En ik heb een topweekend achter de rug. Voor foto's zullen jullie moeten wachten op Elisse, getalenteerd fotograaf van dienst. We hebben bekende en onbekende plekjes in Berlijn bezocht, met een topwijf door de Stasigevangenis gespaziert, veel, zeer veel gegeten, dreigementen ontvangen van Wilfried Striebel, een 'ploat' van Abba gekocht - en eindeloos beluisterd en herinneringen aan vrienden én - vooral - kennissen opgehaald. Ik kijk er al naar uit om nog meer bezoek te mogen ontvangen. Er zijn nog enkele data vrij, dus boeken is de boodschap.



Genau en tschüssie, tot de volgende vrienden!

donderdag 1 november 2012

Zimmer


Hier zijn ze dan, de langverwachte lang aangekondigde foto’s van (oh jee, ik had wel degelijk eerst ‘von’ geschreven) mijn zimmer, wg of – hoe wij het in België noemen – kot. Moeilijk in beeld te brengen – maar dit komt vooral omdat er altijd wel iets in het midden op de vloer ligt dat het beeld grondig verstoort.

Mijn werkplek, opgefleurd door de vlaggetjes van Claudia (waarvoor dank)
Op de achtergrond is ne schonen Eule
te zien, getekend door Jessica, talentje



Zoals jullie zien, zijn jullie talrijk aanwezig op mijn kamer, en wie er niet in te zien is, moet in de toekomst meer met mij op de foto, of moet mij een volgende keer een afscheidscadeau geven (haha).






Grote trots in beeld: mijn Sessel!


Dit was het dan. Morgen komen 2 van de meest geweldige mensjes naar Berlijn. Nee, het zijn niet Frank Focketeyn en Steven Vanherreweghe. Maar toch, even geweldig: het zijn Tine en Elisse! Ik hoop dat we er een ge-we-ldig weekend van gaan maken! Maar dat kan niet anders natuurlijk met de elis(s)e-club, wonde(n)(er)club, nijntjesfans en nog veel meer clubs die het daglicht beter niet zien. Wie dit weekend in Berlijn is: blijf binnen, u bent gewaarschuwd! 

Verder wil ik jullie nog melden dat ik er alweer enkele lessen op heb zitten, ik mij met succes in de discussies heb kunnen mengen (waarop antwoorden kwamen zoals: "zoals Elise ook al zei", ...), dat mijn learning agreement nog altijd niet in orde is (maar zoals mijn coördinator zei: we moeten ermee leven), dat ik bij het knippen van mijn nagels een stuk te ver heb geknipt en dat ik gisteren op de meest gênante plek van Berlijn van mijn fiets ben gevallen (ja, het was Alexanderplatz, ja het was spits, ja iedereen heeft het gezien, nee, niemand heeft gevraagd of alles goed met me ging). Voor zij die het willen weten: ja, alles is goed met me. Buiten het feit dat ik mij enige tijd niet meer op Alexanderplatz ga laten zien (wat op zich geen straf is, Alex is de lelijkste plek van Berlijn bij uitstek), kan ik weer met opgeheven hoofd door Berlijn fietsen. 

Bis Bald!