Om te beginnen bij het suikervrije leven... het is moeilijk, toegeven. Er.zit.in.alles.suiker. IN ALLES. Nadat mijn vader me vertelde dat er in wijn enkel natuurlijke suiker zit, van de druifjes, kon ik bij plechtige gelegenheden (oh ja, plechtige gelegenheden) al eens een glaasje wijn meepikken, aangenaam dit na enkele weken (of 1 week, dramaqueen dat ik ben) - water aan tafel - te ontdekken. Daarnaast heb ik enkele ont-zett-end lekkere dessertjes kunnen uitproberen. De resultaten op gezondheidsvlak zijn eerder teleurstellend moet ik toegeven, al heb ik het natuurlijk nog maar 25 dagen uitgeprobeerd. Maar 1 ding is zeker: de sugar-cravings zijn niet meer. Ik heb zelden nog behoefte om een extraatje te eten, om tussen het ontbijt en de lunch nog een koek te eten, om na het avondeten nog stevig te snacken. De lading noten en de mini-lading suikervrije chocolade (toegeven, het is iets duurder) is uiteraard geslonken, maar dat heeft vooral in de eerste dagen plaats gevonden. Of ik verder ga? Ja, maar ik ga wel iets minder streng zijn voor mezelf. Een klein koekje mét suiker moet er soms toch wel eens afkunnen (of in het geval van mijn gewicht: aankunnen)?
Dan mijn favoriete topic: de boeken. Na het ontvangen van het meest 'awesome' cadeau (ik ben - zoals jullie merken - nog steeds een meid van hippe woorden) - mijn ereader - heb ik me aan mijn belofte gehouden en heb ik al enkele boeken uitgelezen. Het verdict:
- The Casual Vacancy - J.K. Rowling. Als obsessieve Harry Potter fan was het bang afwachten: zou het goed zijn? Ik kon me het in ieder geval niet voorstellen. Ik heb het boek één van de eerste dagen dat het uitkwam, gekocht, om het dan maanden in mijn boekenkast te laten staan. Het kwam er niet van, en - dit speelde ook mee - het was toch wel erg zwaar. 5 januari heb ik het dan maar gedownload, op mijn ereader gezet en meteen begonnen. Wat ik ervan vond? Absoluut geen Harry Potterkwaliteit, maar ook lang niet zo slecht als het zo vaak wordt afgeschilderd. Een paar scènes veranderen, en het zou een goed "young adult" boek zijn. Want laten we eerlijk zijn, er zijn er niet veel die een boek met zo'n - eerder saaie - verhaallijn, toch nog boeiend kunnen maken.
- De Millenium trilogie - S. Larsson. Iedereen kent de boeken wel, dus ze vragen niet veel uitleg. Aangenaam leesvoer. Enige nadeel: ik dacht dat ik het "alleenwonen" onder de knie had, dat ik mijn eeuwige angst voor moordenaars en verkrachters kwijt was. NIET DUS. Bedankt Stieg.
- Prep - Curtis Sittenfield. Ik was op het internet wat aan het 'surfen' (he, weer die hippe taal) naar boekentips (ook al heb ik nog wel enkele ongelezen pareltjes in mijn kast staan) en hier kwam ik op uit: Prep, een mix tussen De Verborgen Geschiedenis (mijn all time favorite boek) en The OC (welke zelfrespecterende teenager vond dit nu niet goed?), en als schrijfster werd ze vergeleken met Salinger... Lezen? Inderdaad, dat dacht ik ook. Prep gaat over Lee, een veertienjarige griet (zonder pit en zonder geld) die haar klein dorpje in Indiana verlaat om met een beurs op een exclusieve kostschool aan de Oostkust te gaan studeren. Haar doel? Een exclusieve jongen aan de haak slaan om samen te kunnen praten over hun favoriete boeken. De realiteit is - zoals ze snel leert - anders. Na een twintigtal pagina's kreeg ik een wee gevoel in mijn maag: het kwam me wel heel bekend voor: ik had het boek al gelezen. En waarom bracht dit dan zo'n wee gevoel in mijn maag naar boven? Ik herinnerde me al snel dat ik Lee niet leuk vond, en ik vind haar nog altijd niet leuk. Ik vind haar sloom en passief. Ik zou geen vrienden met haar willen zijn. Maar ook: ik weet dat ik me in haar herkende. En wie wilt zich in hemelsnaam herkennen in iemand die niet leuk is? En toch is het boek niet slecht: het druist in tegen al - ongeschreven - regels over het schrijven van een kostschoolboek, tegen al de regels over het schrijven over de underdog: een underdog blijft een underdog, en een underdog is nooit populair, of cool.
- Die Geheime Geschichte - Donna Tartt: nog niet uit, want ik ben nog maar pas begonnen. Ik ben begonnen mijn allerliefste lievelingsboek in het Duits te lezen. En ik moet je zeggen: Richard Papen (het hoofdpersonage) past absoluut niet in het Duits. Maar ik zie hem ook geen Nederlands praten, en toch heb ik het boek al minstens 6 keer in het Nederlands gelezen, dus wat zit ik te neuten?
Dan komen we tot mijn sportieve uitdaging: de halve marathon. Ik was goed begonnen, om de dag 10 km lopen om de spiertjes te trainen, om dan - zo nam ik me voor - langzaamaan op te bouwen. Het weer stak hier een stokje voor: een beetje regen vind ik - in tegenstelling tot in de regen fietsen - eigenlijk helemaal niet erg. Zolang het niet stortregent, vind ik het eigenlijk wel aangenaam. Tegen de koude kan ik normaal ook goed tegen: ik krijg het het namelijk redelijk snel warm. Maar: -10°C (of kouder) is té koud. Het is écht te koud, na enkele minuten voelen mijn benen - in hun o zo warme winterloopbroek - aan als ijspegeltjes en de rest van mijn lichaam krijg ik ook al niet opgewarmd. Daarna kwam de sneeuw en het ijs: ook geen goed idee, risico-analyse weet je wel. En, nu de sneeuw is gedooid, hoest ik er op los, dus is lopen ook geen optie. Toch heb ik niet stilgezeten: ik ben terug begonnen aan de 30 Day Shred: me elke dag 20 minuten voor mijn computer uit de naad werken: snel, praktisch én confronterend (er zijn ZOVEEL spieren die ik in het dagelijkse leven niet gebruik).
 |
| Voor alle duidelijkheid: ik ga dus niet voor die 20 pounds. Buiten de leugen dat het mogelijk is met énkel de 30 Day Shred, is Jillian wel een topwijf |
Om op mijn laatste voornemen (of doel) terug te komen (het minder kleren kopen): gelukt. Ik heb namelijk de meeste solden-aankopen VOOR de solden gedaan, dus in december, en dat telt niet mee. Dus die paar stuks in januari, die konden er echt nog wel af.
De ballen en bedankt om te lezen,
Fast-Berlinerin Elise
