Waarom eet jij geen vlees?

Nu dagen zonder vlees langzaamaan ten einde loopt, leek het me geen slecht idee om hier eens iets over te schrijven. 
Als ik een lijst zou moeten maken met kenmerken van mezelf, is het woord 'vegetariër' (en aub, noem me niet vegetarisch, ik ben zelf wel degelijk gemaakt van vlees en bloed) niet meteen het eerste woord dat in mijn hoofd opkomt, zelfs niet het 3de, of het 10de. Het zijn meestal andere mensen die me dat label geven.
Ik wil niet klagen, maar ik heb toch vaak het gevoel me in een akelige positie te begeven. Voor de geïnteresseerden: ik schrijf het hier even neer. 

Vegetariër, dat werd ik in het 1ste middelbaar, heel plots. Er zat namelijk een botje in het vlees van mijn zweedse gehaktballen, en smakelijk is dat toch niet. Het heeft er altijd al wat ingezeten: ontdekken dat kip van een echte kip komt, was voor mij een grote schok. Maar toch: wat at ik graag Bifi-worsten (I know, geen kwaliteitsvlees), zat om een mergpijpje niet verlegen en het 'velleke' van de kip ging bij mij ook altijd goed naar binnen. Op mijn boterham at ik erg graag chorizo of van die droge Spaanse ham. Dus het is niet dat ik het niet graag at. Al droeg ik kaas ook toen al hoog in het vaandel. Mijn bompa beschreef me niet voor niets met de woorden: kaas, kaas, kaas. 

Maar we wijken af. Vegetariër dus. Toen ik mijn ouders vertelde dat ik geen vlees meer ging eten, zeiden ze 'oke', carnivoor tot in de kist waren we toch al niet. Hoewel mijn bomma toen graag wou geloven dat dit een voorbijgaande pubergril was, besloot ze na enige tijd toch om me geen vlees meer voor te schotelen. En zo nam iedereen er vrede mee. 

Alhoewel, iedereen? Hoe vaak is de mop 'neem toch een curryworst, zit toch geen vlees in' gemaakt? Hoe vaak is er schuddebuikend een lap vlees voor mijn ogen gezwierd, alsof ik flauw zou vallen bij het aanzien van zoveel dood? 
Maar het ergste van allemaal: de immer wederkerende vraag, die ook in 99% van de gevallen op verwijtende toon wordt gesteld: waarom eet jij geen vlees? Mijn haren gaan vooral overeind staan als volgende vraag er - met immens hoge stem - wordt aan toegevoegd: is het voor de DIERTJES? Waarmee er indirect wordt gezegd dat je een slappeling bent als je schandelijke manier waarop dieren voor hun vlees (en laten we niet vergeten: melk en eieren) worden behandeld, afkeurt. Ze vinden met zwak. Alsof het sterk is om toe te geven aan de drang om vlees te eten, enkel en alleen omdat het lékker is. Want laten we eerlijk zijn: zelfs de ergste vleeseter weet toch dat je het niet écht nodig hebt (als je heel eerlijk met jezelf bent, en oh ja, met de wetenschap). Dan hebben we het nog niet gehad over de gevolgen voor het milieu: 75% van de landbouwgrond wordt gebruikt voor vleesproductie (alsof het enkel een kwestie van planten en telen is). Meer bepaald 1,3 miljard runderen, 0,9 miljard varkens, 1,8 miljard schapen en geiten, en 14,1 miljard kippen. Die allen boeren, winden en andere uitlaatgassen produceren. Zij worden gevoed met 44 procent van alle graangewassen in de wereld, en krijgen daarnaast ook flink wat antibiotica te slikken. Een melkkoe wordt nog niet half zo oud als een koe die vrij in de wei staat rond te grazen. Haar zonen wordt direct geslacht en zij kan weer ten dienste staan van de mens, tot de volgende inseminatie. In een normale kip-en-ei boerderij worden de snavels van de kippen afgeknipt, zodat ze elkaar niet zouden verwonden, in hun veel te kleine kooitjes. 

Dat zou ik eigenlijk moeten antwoorden als de waarom-eet-jij-geen-vlees-vraag terugkomt. Maar ik doe het niet (altijd), ik heb geen zin meer om mij te moeten verdedigen, want daar komt het toch wel vaak op neer. En ik heb in die ruim 9 jaar dat ik het vlees heb afgezworen, nooit anderen van mijn gelijk proberen te overtuigen, nooit heb ik anderen veroordeeld voor het eten van vlees. En toch komt het omgekeerde nog minstens eenmaal per maand voor. 
En dan nog iets: de meeste fervente vleeseters vinden mij ook nog eens hypocriet, want oh ja, ik eet nog wel vis. Zo eens in de 2 weken, of zelfs minder. Ik heb nooit gezegd in mijn vegetarisme consequent te zijn, maar hypocriet? Dat vind ik wel ver gaan. Blijkbaar is het voor velen alles of niets. 

Liefste vleeseter, zijn we nu terug vrienden?


Met dank aan Meyrem Almaci, voor het kort opsommen van de feiten in De Standaard. 

Alles horen

Er zijn mensen die ALLES zien. Ik bedoel, ik zie in zekere mate ook veel, ik zie bijvoorbeeld dat iemand een nieuwe bril heeft als die 3 vijzen anders is dan de vorige. Ik zie dat iemands haar 1 tint donkerder gekleurd is. Maar, ik heb een bril, en ook met bril haal ik nog geen 10/10, zelfs geen 9/10. Dus ik zie niet ALLES. Ik heb nochtans de ik-zie-alles-genen. Mijn mams ziet ALLES. Als mijn bril enkele vegen heeft op de glazen, zie (ik kan dus wel zien) ik ze naar mijn glazen staren. Als de naad van mijn broek scheef zit, trekt ze hem meteen recht. Als we met de auto ergens naartoe rijden, kan ze het verkeersbord van 10km verder lezen (oke, dit is lichtelijk overdreven). 

Nu heb ik bij mezelf iets anders ontdekt: ik hoor ALLES. Als ik iets moet horen - toegegeven - hoor ik het niet, maar voor alle onnuttige geluiden ter wereld: kijk naar mij, want ik heb het gehoord. 
Zo hoor ik dat mijn huisgenoot weer eens een vrouwtje heeft uitgenodigd, ook al liggen ze niet in de kamer naast mij (of wel, en dan met 3, maar dat is weer een ander verhaal). Zo hoor ik alle 104869494030 keren dat hij zijn keel schraapt in een minuut. Als ik in de cinema zit, hoor ik in mijn linkeroor de héle tijd het kraken van de chips en popcorn, waardoor ik me nog onmogelijk op de film kan concentreren. Als ik iemand dit vertel, wordt er honend gelachen, ik moet een vermoeiend leven leiden (of lijden), zo gefixeerd op die geluiden. Maar ik kan er niets aan doen, de nevengeluiden klinken altijd 1000x luider dan het geluid waar ik me eigenlijk op zou moeten concentreren. En geloof me, dat is echt vermoeiend. 

Ik hoop dat het in ieder geval nooit zo ver zal komen: Man shot dead for eating popcorn too loudly during Black Swan

Tot de volgende, niet luide, post! 

En we zijn halfweg

We zijn halfweg, mijn eerste semester in Berlijn zit er op. Het is nog wachten op mijn laatste punt, dat weet ik wanneer zal komen en dan heb ik écht vakantie tot - oh ja - 7 april, wanneer het 2de semester start. 

Zo langzaamaan begint mijn vriendenkring serieus uit te dunnen en ik vermoed dat ik volgende week wel 2/3 van mijn maatjes heb uitgezwaaid - met zakdoek uiteraard. 

Afscheidskaartjes mét uil 

Toch ga ik - Piet's style - even op een rijtje zetten wat ik de voorbije maanden heb geleerd: 

• Eerst en vooral: dat Duitsers GEEN zakdoeken gebruiken. Iedereen die mij kent, weet dat ik een grondige hekel heb aan alle geluiden die zich in de mond en in de neus afspelen. De neus optrekken staat toch wel met stip op 1 in de categorie 'wat ik niet leuk vind aan Duitsland'
• Dat vriendelijkheid blijkbaar geen belangrijk kenmerk is als je in de bediening wil staan. Maar dat houdt de Duitsers niet weg, de enige commentaar die ze over een onvriendelijke ober kwijt willen is: "ja, het kon vriendelijker", om er de volgende dag weer terug te staan. 
• Dat ik hier niet enkel bekend sta als gek (enkel bij diegene die me té goed kennen) - zoals in België -, maar dat sommigen mij ook een "lieve" vinden, wie had dat gedacht?
• Dat mijn grote mond niet in alle situaties de beste resultaten oplevert: in sommige situaties - waar ik het totaaal niet mee eens ben - houd ik heden ten dage gewoon mijn mond.
• Samenvallend met het vorige: dat ik best wel maatjes kan zijn met mensen die helemaal anders denken, dat men er zelfs heel veel uit kan leren. 
• Dat het aller, allerleukste aan Berlijn is dat iedereen mag zijn wie hij is: niemand is raar in Berlijn, niemand wordt aangestaard. Niet dat ik in België vaak voer ben voor staarders, maar de middelbare schoolroddels - OMG, die heeft deze week al 3x een andere kleur panty aangehad - zijn toch nog niet vergeten. 

Om af te sluiten nog enkele leuke weetjes - gespekt door mijn vermogen tot generalisatie - over jullie medewereldburgers:

• Nadat ik met alle kracht heb geprobeerd de vooroordelen over Amerikanen opzij te schuiven, moet ik het helaas toch zeggen: ze stonden niet vooraan in de rij toen aan alle landen van de wereld het gezond verstand en de intelligentie werd gegeven. Daarentegen waren ze er als de kippen bij toen het conservatisme en de vooroordelen werden uitgedeeld - en, het spijt me om het aan te halen, de oorlogszucht.
• Polen krijgen van mij een pluim voor vriendelijkheid en ijverheid: ze zijn stuk voor stuk de hardst werkende studenten die ik ken en ze buigen voor het altaar in een kerk. 
• Geheel in overeenstemming met mijn ervaring blijken ook Engelsen gastvrij te zijn in andermans land: zij hebben - van alle hier getroffen personen - het vaakst een glimlach op hun gezicht. Nota: ik moet toegeven dat ik het hier over het vrouwelijke deel van de bevolking heb, met het mannelijke deel zijn andere ervaringen van toepassing. 
• Spanjaarden komen - traditioneel - écht overal te laat (behalve voor het sporadische verrassingsfeestje).
• Russen zien er vaak écht Russisch uit en de - in sexy outfit achter een gitaar staande - kitscherige foto's mogen bij mij worden opgevraagd.
• Franssprekende Zwitsers en Fransozen spreken immer graag Frans dus en elke andere taal is dus per definitie minderwaardig
• Tot slot nog enkele trefwoorden over de minder vertegenwoordigde nationaliteiten: Noren zijn kritisch en slim, Japanners troepen samen, enzovoort enzovoort 

Ik hoop dat jullie dit alles met een flinke korrel zout nemen en mijn liefste vrienden: Auf Wiedersehen 

Over luxe en jaloezie gesproken

Een betrekkelijk groot deel van mijn - adolescente en volwassen (liever jongvolwassen) - leven heb ik mijn jaloezie voor het leven van anderen verborgen onder een gordijn van cynisme en kritiek. Enkele reisjes per jaar naar verre en exotische bestemmingen? Rijke mensen, en die kennen niets van het leven. En van geld.
Ik bedoel, als alles je in de schoot wordt geworpen, hoe kan je dan ook maar iets leren? Een vakantie aan de Chinese muur of op safari in Botswana is echt niet meer waardevol dan zandkastelen bouwen aan de Belgische kust (niet dat ik mijn vakanties daar heb doorgebracht, maar ik kan moeilijk zeggen dat ik na een verblijf van enkele maanden op deze aardbol al op het vliegtuig zat naar Zuid-Afrika). 
Na de reisjes komt het studeren in elke uithoek van de wereld. Elk semester in een ander land. Ik vond het verwend en pretentieus. 
Tot ik besefte hoe pretentieus het is om neer te kijken op mensen die alle kansen die ze krijgen, met beide handen grijpen. 
Hoe pretentieus het is om kritiek te hebben op "rijke" mensen, terwijl je zelf een jaar op ouders kosten in Berlijn verblijft, waar je met veel plezier de Erasmusbeurs in ontvangst neemt en opsoupeert. Want laten we eerlijk zijn, ook dat is niet "eerlijk". Ook ik krijg kansen die anderen niet krijgen. Ook op mij zullen mensen neerkijken. Ik ben immers een jaar op Erasmus, wat door veel mensen toch wordt bekeken als een tijd vol pret en plezier op kosten van Europa, zonder ook maar enige moeite te moeten doen voor de universiteit (in mijn geval dus volkomen onterecht, al moet ik toegeven dat het semester er in Gent wel een stuk zwaarder uitzag). Ik besef maar al te goed dat, hoewel Erasmus niet enkel meer is weggelegd voor de echte "elite", het nog steeds een "middenklasse" (als dit woord politiek correct is) fenomeen is. 
Dus in plaats van altijd kritiek op een ander te hebben, is het misschien tijd voor een beetje meer zelfkritiek. Dat noemt men toch altijd de 1ste stap van verandering, niet? Verander de wereld, begin bij jezelf? 

1 maand later: the facts

Januari is meestal een mooie maand voor goede voornemens, dus ik moet geen vreugdedansje maken als ik jullie de resultaten voorstel. Ik ben er dus vooral niet trots op... Maar we hadden afgesproken dat we het geen goede voornemens gingen noemen, maar goede doelen, en om die doelen te halen, heb ik nog 11 maanden te tijd. Mooi vooruitzicht, toch?

Om te beginnen bij het suikervrije leven... het is moeilijk, toegeven. Er.zit.in.alles.suiker. IN ALLES. Nadat mijn vader me vertelde dat er in wijn enkel natuurlijke suiker zit, van de druifjes, kon ik bij plechtige gelegenheden (oh ja, plechtige gelegenheden) al eens een glaasje wijn meepikken, aangenaam dit na enkele weken (of 1 week, dramaqueen dat ik ben) - water aan tafel - te ontdekken. Daarnaast heb ik enkele ont-zett-end lekkere dessertjes kunnen uitproberen. De resultaten op gezondheidsvlak zijn eerder teleurstellend moet ik toegeven, al heb ik het natuurlijk nog maar 25 dagen uitgeprobeerd. Maar 1 ding is zeker: de sugar-cravings zijn niet meer. Ik heb zelden nog behoefte om een extraatje te eten, om tussen het ontbijt en de lunch nog een koek te eten, om na het avondeten nog stevig te snacken. De lading noten en de mini-lading suikervrije chocolade (toegeven, het is iets duurder) is uiteraard geslonken, maar dat heeft vooral in de eerste dagen plaats gevonden. Of ik verder ga? Ja, maar ik ga wel iets minder streng zijn voor mezelf. Een klein koekje mét suiker moet er soms toch wel eens afkunnen (of in het geval van mijn gewicht: aankunnen)?

Dan mijn favoriete topic: de boeken. Na het ontvangen van het meest 'awesome' cadeau (ik ben - zoals jullie merken - nog steeds een meid van hippe woorden) - mijn ereader - heb ik me aan mijn belofte gehouden en heb ik al enkele boeken uitgelezen. Het verdict: 

• The Casual Vacancy - J.K. Rowling. Als obsessieve Harry Potter fan was het bang afwachten: zou het goed zijn? Ik kon me het in ieder geval niet voorstellen. Ik heb het boek één van de eerste dagen dat het uitkwam, gekocht, om het dan maanden in mijn boekenkast te laten staan. Het kwam er niet van, en - dit speelde ook mee - het was toch wel erg zwaar. 5 januari heb ik het dan maar gedownload, op mijn ereader gezet en meteen begonnen. Wat ik ervan vond? Absoluut geen Harry Potterkwaliteit, maar ook lang niet zo slecht als het zo vaak wordt afgeschilderd. Een paar scènes veranderen, en het zou een goed "young adult" boek zijn. Want laten we eerlijk zijn, er zijn er niet veel die een boek met zo'n - eerder saaie - verhaallijn, toch nog boeiend kunnen maken.

• De Millenium trilogie - S. Larsson. Iedereen kent de boeken wel, dus ze vragen niet veel uitleg. Aangenaam leesvoer. Enige nadeel: ik dacht dat ik het "alleenwonen" onder de knie had, dat ik mijn eeuwige angst voor moordenaars en verkrachters kwijt was. NIET DUS. Bedankt Stieg. 
• Prep - Curtis Sittenfield. Ik was op het internet wat aan het 'surfen' (he, weer die hippe taal) naar boekentips (ook al heb ik nog wel enkele ongelezen pareltjes in mijn kast staan) en hier kwam ik op uit: Prep, een mix tussen De Verborgen Geschiedenis (mijn all time favorite boek) en The OC (welke zelfrespecterende teenager vond dit nu niet goed?), en als schrijfster werd ze vergeleken met Salinger... Lezen? Inderdaad, dat dacht ik ook. Prep gaat over Lee, een veertienjarige griet (zonder pit en zonder geld) die haar klein dorpje in Indiana verlaat om met een beurs op een exclusieve kostschool aan de Oostkust te gaan studeren. Haar doel? Een exclusieve jongen aan de haak slaan om samen te kunnen praten over hun favoriete boeken. De realiteit is - zoals ze snel leert - anders. Na een twintigtal pagina's kreeg ik een wee gevoel in mijn maag: het kwam me wel heel bekend voor: ik had het boek al gelezen. En waarom bracht dit dan zo'n wee gevoel in mijn maag naar boven? Ik herinnerde me al snel dat ik Lee niet leuk vond, en ik vind haar nog altijd niet leuk. Ik vind haar sloom en passief. Ik zou geen vrienden met haar willen zijn. Maar ook: ik weet dat ik me in haar herkende. En wie wilt zich in hemelsnaam herkennen in iemand die niet leuk is? En toch is het boek niet slecht: het druist in tegen al - ongeschreven - regels over het schrijven van een kostschoolboek, tegen al de regels over het schrijven over de underdog: een underdog blijft een underdog, en een underdog is nooit populair, of cool.

• Die Geheime Geschichte - Donna Tartt: nog niet uit, want ik ben nog maar pas begonnen. Ik ben begonnen mijn allerliefste lievelingsboek in het Duits te lezen. En ik moet je zeggen: Richard Papen (het hoofdpersonage) past absoluut niet in het Duits. Maar ik zie hem ook geen Nederlands praten, en toch heb ik het boek al minstens 6 keer in het Nederlands gelezen, dus wat zit ik te neuten? 

Dan komen we tot mijn sportieve uitdaging: de halve marathon. Ik was goed begonnen, om de dag 10 km lopen om de spiertjes te trainen, om dan - zo nam ik me voor - langzaamaan op te bouwen. Het weer stak hier een stokje voor: een beetje regen vind ik - in tegenstelling tot in de regen fietsen - eigenlijk helemaal niet erg. Zolang het niet stortregent, vind ik het eigenlijk wel aangenaam. Tegen de koude kan ik normaal ook goed tegen: ik krijg het het namelijk redelijk snel warm. Maar: -10°C (of kouder) is té koud. Het is écht te koud, na enkele minuten voelen mijn benen - in hun o zo warme winterloopbroek - aan als ijspegeltjes en de rest van mijn lichaam krijg ik ook al niet opgewarmd. Daarna kwam de sneeuw en het ijs: ook geen goed idee, risico-analyse weet je wel. En, nu de sneeuw is gedooid, hoest ik er op los, dus is lopen ook geen optie. Toch heb ik niet stilgezeten: ik ben terug begonnen aan de 30 Day Shred: me elke dag 20 minuten voor mijn computer uit de naad werken: snel, praktisch én confronterend (er zijn ZOVEEL spieren die ik in het dagelijkse leven niet gebruik). 

Voor alle duidelijkheid: ik ga dus niet voor die 20 pounds.
Buiten de leugen dat het mogelijk is met énkel de 30 Day Shred,
is Jillian wel een topwijf

Om op mijn laatste voornemen (of doel) terug te komen (het minder kleren kopen): gelukt. Ik heb namelijk de meeste solden-aankopen VOOR de solden gedaan, dus in december, en dat telt niet mee. Dus die paar stuks in januari, die konden er echt nog wel af. 

De ballen en bedankt om te lezen, 

Fast-Berlinerin Elise 

2013: de doelen

Aan goede voornemens voor het nieuwe jaar, waag ik mij al enkele jaren niet meer. Goede voornemens impliceren mislukkingen, en waarom zou een mens zich in hemelsnaam vrijwillig met mislukkingen inlaten? 
Maar door doelen te stellen, moet men ernaar streven, en dat is exact wat ik dit jaar ga doen. Geen voornemens, maar concrete doelen! 

Hier zijn ze dan, mijn doelen voor 2013: 

• Suikervrij eten. De laatste maanden slaap ik een stuk slechter. Hoe moe ik ook ben, ik geraak meestal niet voor 2u 's nachts ingeslapen. Waarin resulteert dit? In altijd moe zijn. Na het doorpluizen van een dozijn aantal websites, kwam ik tot de conclusie dat een hoge suikerinname hiervan de oorzaak kan zijn. Daarom ga ik proberen om vanaf 5 januari - zo goed als - suikervrij te eten. Restaurantbezoekjes ga ik nog altijd niet afslaan en als iemand een taart heeft gebakken, ga ik zeker een stukje proeven, maar in mijn eigen vrije tijd, komt er geen suiker meer aan te pas - in ieder geval, in januari toch niet. Daarna komt er een evaluatie. Als iemand tips heeft, shoot! 

• 50 boeken lezen. 50 boeken, dat is bijna een boek per week, ik besef het maar al te goed. Maar als ik nog maar de helft van mijn vrije tijd - die ik normaal besteed aan het afstruinen van onnuttige informatie op het internet en het herbekijken van series - zou besteden aan boeken lezen, dan hoop ik er toch aan te komen. Een extra moeilijkheid: hiervan moeten 5 Duitse boeken bijzitten! 

• Een halve marathon lopen. Ik weet dat het kan, als ik er maar moeite voor zou doen. Maar nu moet het. Ik hoop dat dit doel me zal motiveren om er volledig voor te gaan en een trainingsschema te volgen. 

• Ik geef toe, wat nu volgt, is een héél klein beetje een voornemen, en geen doel, want het valt niet zo goed te meten: meer Duitse vrienden maken. Door alleen maar om te gaan met internationale mensjes hier in Berlijn, zal mijn Duits niet noemenswaardig verbeteren. Dus misschien kunnen we het voornemen wat concreter maken, zodat het een doel wordt: mij aan het begin van het nieuwe semester inschrijven voor een wekelijkse activiteit met Duitsies: een sport of een taal, wie weet. 

• Minder kleren kopen. Al kan ik hier nog geen concreet doel op plakken, maar ook hiervoor mogen tips komen! 

Maar vooral: van elk moment genieten! (auwtsch, weer een voornemen)

En btw: een gelukkig nieuwjaar! 

Berlin Cityguide Part II. Eten en drinken

Tijd voor deel 2. Eten en drinken.

Zoals jullie al eerder hebben kunnen lezen, heb ik hier al heel wat restaurants en 'kneipen' afgestruind. De gevolgen zijn niet te overzien, maar voor jullie – toekomstige citytrippers – durf ik het gevaar recht in de ogen te kijken. We starten met eten – fressen.

Eten:

• Simon Dach Strasse

De Simon Dach Strasse stond lange tijd bekend als de 'Kneipenmeile', waar je de meeste cafés per vierkante meter in Berlijn kon vinden. Heden ten dage vind je hier vooral restaurants. 'Verfijnde' keuken zal je hier niet vinden, maar naaste de vele mexicano-italiano restaurants, kan je hier ook terecht voor vegi worsten, hamburgers en zoveel meer!

Metro: Frankfurter Tor 

• Elfida 

Elfida is mijn favoriete restaurant. Ik heb er ondertussen al té veel gegeten, maar je kan hier terecht voor Mexicaans met mediterraanse invloeden, gefrituurde halloumi en heel lekkere gegrilde groenten. Porties zijn enorm groot, mijn favoriet: vegetarische burrito. Cocktails zijn 4 euro en heel lekker!
Metro: Samariterstrasse
Adres: Gabriel-Max-Strasse 15

• Asteria 

Grieks restaurant met reuzegrote porties. De obers geven je een hand bij binnen- en buitengaan en zijn dus zeer vriendelijk. Gratis Ouzo tijdens de maaltijd, en fruit en Baileys na de maaltijd. Niet te missen dus.
Metro: Eberswalderstrasse 
Adres: Schönhauser Allee 143

• Sushi

Ik ben het adres en de naam vergeten, maar het is op de splitsing van Oranienburgerstrasse en Friedrichstrasse en de soep en de sushi is er zeer goed! Je hebt nog andere Aziatische gerechten maar voor 10 euro kan je je buikje echt wel rondeten aan sushi.
Metro: Oranienburger Tor

• Dolores

Berlijn is echt wel de stad van het Mexicaanse eten. Bij Dolores kan je heerlijke burrito's, slaatjes en nog veel meer kopen aan prijzen die rond de 4 euro liggen. Het is hier altijd ontzettend druk maar voor een snelle hap is dit perfect. Ik ben enkel bij de Dolores in Mitte gegaan, maar er is er ook 1 in Charlottenburg
Metro: Weinmeisterstrasse of Alexanderplatz voor die in Mitte of Wittenbergplatz voor die in Charlottenburg
Adres: Rosa-Luxemburg Strasse 7 of net bij het buitengaan van metrostation Wittenbergplatz  

• Pasternak

Hier ben ik nog niet geweest, maar het ontbijt dat mij door de ramen van het restaurant aanstaarde, is fenomenaal, je kan hier echt eten voor dagen! Het is een Russisch restaurant met ook nog Joodse gerechten maar de volgende keer dat ik een week niet heb gegeten, ga ik gegarandeerd naar daar! Het ontbijt (of beter brunch of dagmaal) is enkel op zondag en kost 12,90 euro. 
Metro: Senefelder Platz
Adres: Knaackstrasse 22-24

• Pure Origins

Dit is niet voor 's avonds, maar voor overdag. De eerste weken in Berlijn ben ik hier zeer veel gekomen. Heerlijke panini's, goede koffie en de – toen nog – broodnodige WIFI verbinding. Over mijn bibliotheek dus makkelijk om eens binnen te springen

Metro: Friedrichstrasse
Adres: Georgenstrasse 193

Drinken: 

• Café Tasso

Een café waar je – naar het schijnt – ook heerlijk kan ontbijten of lunchen met een klein bibliotheekje aan. Alle boeken zijn te koop voor 1 euro. Zij die mij goed kennen, weten dat dit een cafeetje naar mijn hart moet zijn.

Metro: Frankfurter Tor

Adres: Frankfurter Allee 11

• Eulen und Lerchen

Nog zo een café naar mijn hart. In de naam van het café komt namelijk 'Uilen' voor, kan niet slecht zijn toch? Zoals bijna elk café in Berlijn kan je hier in 'vintage' zetels genieten van een koffie, een bier of een wijntje. Heel erg gezellig, maar helaas zijn er niet ontzettend veel uilen te bespeuren.
Metro: Görlitzer Bahnhof
Adres: Pücklerstrasse 33

• Sankt Oberholz

Ideale plek voor zij die graag werken op café. Volgens 100% Berlijn bekend voor zijn 'laptopklandizie' en dat kan ik alleen maar bevestigen. De bediening is niet altijd even vriendelijk – of snel, maar de prosecco is er heerlijk en ook de broodjes zijn erg goed. Alleen al voor het bord dat buiten 'das leben ist kein ponyhof' schreeuwt (niet luidop natuurlijk), moet je al terugkomen.
Metro: Rosenthaler Platz
Adres: Rosenthalerstrasse 72a

• Bahamas Cocktailbar

Hier kan je cocktails bestellen in een liter, maar ook de gewone cocktails zijn erg lekker. Prijzen van 4 – 5 euro. De inrichting is zoals een strand. Goed op tijd komen, want plaatsen zijn beperkt én gegeerd. 

Metro: Eberswalderstrasse
Adres: Pappelallee 11

• Wohnzimmer

Zoals de naam al doet vermoeden, is dit café ingericht zoals een woonkamer. De toog komt nog uit socialistische tijden en de meubels uit het theater. Zeer goedkope koffie en overheerlijke taart (ik kreeg korting omdat mijn stuk taart – volgens de uiterst vriendelijke dame achter de toog – iets kleiner was dan de andere stukken).
Metro: Eberswalderstrasse
Adres: Lettestrasse 6

• Anna Kriegbaum

Ontdekt met mijn vriendinnetjes, en het was liefde op het eerste gezicht. Inrichting is ontzettend schattig, romantisch en net iets te vrouwelijk, maar dat is uiteraard de reden dat ik er zo van hou. Heerlijke taart en supermooie mokken
Metro: Frankfurter Tor
Adres: Niederbarnimstrasse 7

• Coffeincentrale

Voor de beste koffie in Berlijn moet je hier zijn. De gewone koffie is heerlijke en een latte machiatto wordt hier gemaakt zoals het hoort. Je kan hier ook koffie kopen, die wordt dan ter plekke voor je gemaald. Zoals te verwachten valt, ruikt de hele ruimte naar vers gemalen koffie.
Metro: Samariterstrasse
Adres: Mainzer Strasse 20

• Weinerei

Het concept van een Weinerei gaat zo: vanaf 20u des avonds ben je welkom in de Weinerei en je betaalt 2 euri inkom. Met die 2 euro krijg je een glas en kan je kiezen uit een heel aanbod wijnen: wit, rood, rosé en prosecco. Op het einde betaal je zoveel (of zo weinig) als je zelf wil. Op tijd komen is de boodschap want het is er altijd heeel druk. En oh ja, er is ook eten (meestal wel met vlees) maar wel lekker! 

Adres: Veteranenstrasse 14

Metro: Rosenthaler Platz 

Tschussie!